تهران - تحریریه - ادبیات نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی در جریان استیضاح علی ربیعی وزیر کار نشان داد که جامعه ایران الگوهای خوبی ندارد.
علی ربیعی چند روز قبل استیضاح و برکنار شد، اما آنچه در مجلس گذشت در اذهان باقی خواهد ماند. در موضوع استیضاح وزیر کار به نظر می‌رسید دولت به باقی ماندن آقای ربیعی در این سمت راضی نبود و از سویی بقای او هزینه‌زا بود که دولت این هزینه را به مجلس منتقل کرد. مجلس سعی در مجاب کردن دولت برای ترمیم اقتصادی دارد، اما تمایلی به تغییر این تیم در دولت وجود ندارد و درصدد است این امر توسط مجلس محقق شود.
مجلس با استیضاح وزیر کار این روند را آغاز کرد و هزینه کنار گذاشته شدن آقای ربیعی را نمایندگان مجلس پرداختند. مجلس طی سال‌های اخیر به‌خصوص در دولت یازدهم و دوازدهم، در چندین نوبت وزرا را استیضاح کرد و همین وزیر کار را سه مرتبه استیضاح کرد تا در نهایت ربیعی از وزارت کار کنار گذاشته شد. نگاه مردم به مجلس در این زمینه توأم با شک و تردید بود و به نوعی بهارستان‌نشینان در پی اعاده حیثیت و گرفتن حق در افکار عمومی بودند تا ثابت کنند در قبال ضعف وزرا ساکت نیستند، اما نباید فراموش شود وزرای ضعیف‌تر از ربیعی هم در دولت حضور دارند که باید تغییر کنند.
مجلس درصدد بود تا در موضوع استیضاح آقای ربیعی ثابت کند که بازی نخورده، وظیفه‌اش را انجام داده و در جهت استیفای حقوق مردم گام برداشته است. آنچه در روز چهارشنبه هفته گذشته رخ داد، چنین بود که مجلس از طرح استیضاح ربیعی، بازی خورد و البته ایشان دارای اشکالات و ضعف‌هایی بود که نتوانست در ساختار اقتصادی دولت به خوبی عمل کند.
ماجرای استیضاح سه‌باره وزیر سابق رفاه نشان دهنده ناکارآمدی مدیریتی در این وزارتخانه بود. موضوع دیگری که در روز چهارشنبته سبب تاسف شد ادبیات نامناسبی بود که در مجلس از سوی طرفین(هم وزیر سابق و هم نمایندگان موافق و مخالف) به کار برده شد. همگان آگاه هستند، مطالبی که در چنین سطحی مطرح می‌شود باید مطابق مرّ قانون باشد. ادبیات نامناسبی که شنیده شد، سراسر تهمت و اتهام به یکدیگر بود که باید از راه قانونی به آن رسیدگی شود.
موضوع قابل تامل در روز چهارشنبه چنین بود که آقای ربیعی گفتند: «فلانی نزد من آمد و درخواست 400، 500 میلیون تومان داشت که دیدم او حتی از عباد هم نمی‌ترسد!» مگر عباد کیست که باید از او ترسید؟ کجا را تهدید می‌کند؟ در گذشته «عباد» هر که بوده، تمام شده است. همه می‌دانند ربیعی سابقه امنیتی دارد، اما به‌کار بردن ادبیات تهدید و واژگان امنیتی از تریبون مجلس، در شأن یک وزیر و یا پارلمان نبود و سبب می‌شود که بر امنیتی بودن کابینه آقای روحانی صحه گذاشت.
قانون باید به تمام شکایت‌ها و اتهامات و موارد مطرح شده در جلسه روز چهارشنبه رسیدگی کند. پرواضح است نوع گفتمان حاکم بر مجلس، مورد پسند جامعه و افکار عمومی نبود. نوع ادبیات در روز چهارشنبه ریشه در مناظرات انتخاباتی سال‌های اخیر دارد که نامزدهای ریاست جمهوری، ادبیاتی را وارد حوزه سیاسی کشور کردند که اکنون الگوی افراد دیگر شده است و در چنین شرایطی نمی‌توان از دیگران انتظار دیگری داشت. طی یک دهه گذشته در فضای سیاسی کشور ادبیات و لحن مناسب و خوبی رواج نداشت؛ ادبیاتی که در دهه‌های گذشته کمتر مورد استفاده قرار می‌گرفت.
نباید فراموش شود که نمایندگان مجلس حق دارند با یکدیگر بحث کنند، اما نباید این امر به هنجارشکنی، اتهام‌افکنی و سوءبرداشت منجر شود. اگر ادبیات فضای سیاسی کشور همراه با توهین، تهمت و پرخاشگری باشد، به جامعه تسری پیدا خواهد کرد؛ یعنی از سوی سیاسیون و مسئولان، گفتمان و مدل کلامی ناپسند برای جامعه مجاز شمرده می‌شود. بنابراین باید سلسله مراتب در نظر گرفته و سعی شود این فضا اخلاقی و پاکیزه باشد تا آثار منفی و تبعاتی برای جامعه نداشته باشد.
امیر واعظی آشتیانی
پایان خبر/
نظر شما